Er was in de nabije omgeving niet veel te doen, maar we konden gelukkig die avond daar aan tafel schuiven. Altijd leuk, zo met alle aanwezige gasten. En in dit geval ook met alle familieleden. Communiceren was wat moeilijk, er waren alleen maar Italianen en ons Italiaans was in die tijd nog weinig waard. Dus hebben we maar een beetje geluisterd en gelachen. En als ons Italiaans wel beter was geweest, dan vraag ik me nog af of we wel deel hadden kunnen nemen aan het gesprek. Want het ging echt op z'n Italiaans: hevige discussies met veel tekst en nog veel meer gebaren, steeds luidruchtiger en voor zover we het begrepen vooral over politiek. En omdat een Italiaan in een discussie per definitie gelijk heeft en er in dit geval meerdere Italianen tegelijk in discussie waren, kun je je voorstellen wat een herrie het was. Eerlijk gezegd dachten wij dat ze ruzie hadden, maar dat bleek toch niet zo te zijn. Want - zoals altijd met Italianen - is er na afloop niets meer te merken van enige oververhitting en drinken ze vrolijk met elkaar een borrel. En vervolgens gaat het over voetbal... een paar namen van bekende voetballers van onze kant en ze kwamen helemaal los. Zo konden we toch nog ergens over meepraten.
Die Italiaanse gezelligheid is ook een belangrijk onderdeel van de boerenmaaltijden in mijn huiskamerrestaurant. Natuurlijk niet met zoveel tekst en gebaren, en zeker ook niet met zulke heftige discussies dat het op ruzie begint te lijken, maar wel met veel drukte in een hele gezellige, gemoedelijke en toch wel Italiaanse sfeer. En dat is precies hoe zo'n boerenmaaltijd moet zijn: mensen ontmoeten, met elkaar eten, praten en lachen, huiselijk, vrolijk en gezellig en een beetje meer herrie dan in een gewoon restaurant.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten